رفتن ها

آدم  بالاخره به جایی می رسد که  درک میکند که  « خطا در نحوه دوست داشتن »  هم می تواند ویران کننده باشد. فکر می کردی با همه وجودت دوست داری و ایمان داشته ای به زلالی همه احساست ؛ وقتی بزرگ شدی  و پشت سرت نگاه میکنی می فهمی که  احساست نقصی نداشته ، اما در عمل آنچه کرده ای  در تضاد با احساست بوده است. حسادت، حسرت، کنترل، حساسیت، نشان دادن عریان ترین وجه احساس و .. همه اش استراتژی های اشتباهی بوده اند که   با آنها سرِ « دوست داشتن» بریده ای. 

وقتی که باید می رفتی نرفته ای  و مانده ای و حالا که باید بروی باز نمی روی. بار اول  از سر اشتباه و نادانی و سرخوشی بوده، اما حالا چرا رفتن نداری  وقتی میدانی باید بروی؟    اندوه بار است که  این رفتن ها یه  جوری به مردن شبیه است، اما مگردر مرگ گریزی هست؟