آیا الگوی «مرد نان‌آور/زن مراقبت‌گر» الگوی مناسب و امنیت بخشی است؟

پژوهشی در دست انجام دارم که گروه هدفم زنان خانه دار هستند. البته پژوهش من مرتبط با یک مساله خاص است ، اما چون روشم مصاحبه است در حواشی آن از همه جا حرف می زنیم . به غیر از مساله ای من دارم در باره اش کار میکنم یکی از مسائل جالب در حاشیه سوال پژوهشم به دست آمده این است که زنان خانه دار وقتشان چگونه پر می شود. ( صحبت از یک کلانشهر نیست )زنان مورد بحث من تقریبا چیزی از امنیت غذایی، امنیت جنسی، مدیریت بدن و .. نمیدانند، اما به طور قطع دلشان میخواهد بیرون کار کنند و استقلال مالی داشته باشند.اما فرصت برایشان پیش نیامده است ولی حتما دخترانشان باید شاغل شوند و معتقدند زنی که دستش در جیب خودش باشد امنیت بیشتری دارد.امنیت اقتصادی زن را بسیار مهم می دانند. بیمه بودن را مهمترین رکن شاغل بودن می دانند.، همیشه بر سر پول با شوهرانشان در چالشند و برای خودشان پس انداز مخفیانه ای دارند که خرج مواردی مثل مواد آرایشی و .. می شود. ( البته این مواضع قابل تعمیم نیست )
تغییر یک جریان دائم و ناگزیر است و در این مسیر، خانواده هم مثل بقیه ارکان جامعه دستخوش تغییرات می شود و مسلما خانواده نمی تواند به شکل یک دهه پیش ، 100 یا 200 سال پیش باشد، چه برسد به شکل 1400 سال پیش یا مثلا هفت هزار سال پیش!!
سیاست خانه نشین کردن زنان تحت عنوان خانه داری و مقدس کردن آن ( برای پوشاندن مسائل و آسیبها) دردی از این جامعه دوا نمی کند الگوی «مرد نان‌آور/زن مراقبت‌گر» ، هم یک امر مقدس نیست و صرفا یک الگوی خانواده است ، پس برچسب زدن و گفتن این که کارکردن زن تفکر امریکایی است ( نماینده مجلس امروز گفته ) عبث و بیهوده و نشان دهنده عمق بی سوادی گوینده است؛ چرا که خانواده‌های سراسر دنیا همچنان از جهات مختلفی با یکدیگر تفاوت دارند: اندازه، ترکیب، قواعدِ برقراری رابطۀ جنسی و ازدواج، پدرسالاری یا قدرت مردانه در سکس-جنسیت-نسل، پایداری، مراقبت از سالخوردگان، باروری و الگوهای تولیدمثل. 
بطور کلی اثربخشی سیاست‌های الگوی «مرد نان‌آور/زن مراقبت‌گر» ، به برخی شرایط وابسته است: مهمترین آن تامین امنیت خانوار از جهات مختلف است و این که وصلت‌ها ثبات داشته باشند، و مردان از امنیت شغلی و در آمد کافی برخوردار باشند . نکته بسیار مهم این است که د راین مدل زنان از لحاظ مالی به مردان وابسته‌اند؛ لذا این الگو نیز به توانایی مردان برای تخصص‌یابی در یک شغل مزدبگیر و به ثبات ازدواج (یا سایر وصلت‌های رسمی) تکیه می‌کند. و این استراتژی برای زنان هم ریسک زیادی دارد چون این دو نقطۀ اتکاء بسیار لرزان‌اند( به ویژه در جوامع یکه چند همسری مردان رواج دارد، وضعیت اقتصادی ثبات ندارد )، خانواده و به ویژه زنان خانه دار در صورت مواجهه با ناکامی، از برنامه های حمایتی دولتی بهره مند نیستند. 
آموزش، تامین و رفاه اجتماعی ، خدمات داوطلبانه و اموری از این قبیل که زنان را وارد عرصه اجتماع و آگاهی بخشی کند ضروری است و شاغل بودن یا نبودن باید به انتخاب خود زنان باشد ، نه اجبار حاکمیت و ناگزیزی !! زن مراقبت گر در این اجبار نه تنها از امینت برخوردار نخواهد بود بلکه هیچ راهی جز تحمل شرایط نخواهد داشت و تحمل شرایط یکی از مهمترین زمینه های بروز رابطه پنهان و خیانت است ( طبق پژوهش دکتر نیره توکلی، لینک در کامنت) و اساسا سیستمی که زن را جنس دوم قلمداد کرده و تحت قیمومیت مرد بداند و خود بازتولید کننده تبیعیض گردد چطور می تواند تامین کننده امنیت برای زنان باشد ؟

سیاست خانه نشین کردن زنان که از سوی برخی از زنان شاغل و مسئولیت دار عنوان می شود علاوه بر این که یک تبعیض آشکار بین « انسان » ها است، با توجه به شاغل بودن این زنان نظریه پرداز!!! نشان دهنده تبیعض بین خود زنان نیز هست و هر انسان عاقلی از این زنان می پرسد : اگر کار کردن و بودن با نا محرم بد است برای همه بد است نه برای همه به غیر از شما ، شما در بیرون از خانه چه میکنی؟ دختر و خواهرانتان و .. چطور؟!!.